سیستم‌ها، مجموعه‌ای از اجزای مرتبط به‌هم هستندکه برای تحقق راهبردهای معطوف به اهدافِ مشترک در سازمان، باهمدیگر ارتباطی متقابل و دوسویه برقرار می‌کنند. هر سیستم در یک ساختار سازمانی، از نقش‌ها و مسئولیت‌هایی تشکیل شده که در اثر برهم‌کُنش‌های برنامه‌ریزی‌شده، خط‌مشی سازمان را دنبال می‌کند. محدوده‌ی کاربرد سیستم‌ها متفاوت است؛ یک سیستم می‌تواند کل سازمان را شامل شود؛ و یا اینکه ممکن است به بخش خاصی از سازمان، محدود گردد.
سیستم‌های مبتنی بر رویکردهای پویا، می‌توانند خود را به صورت مستمر بروزرسانی نموده و با شرایط و رویدادهای جدید، انطباق دهند و اهدافِ معطوف به رشد و کمالِ خود را دنبال نمایند؛ همین امر موجب می‌شود سیستم‌ها، هویتی مستقل از اعضای خود داشته باشند که منجر به تلاش آن‌ها برای حفظ و بقای‌شان می‌شود.
امروزه سازمان‌ها، با به‌کارگیری استراتژی‌های رقابتی و ایجاد مزیّت برای خود، تلاش دارند جایگاه مستحکمی در دنیا پیدا کنند؛ یکی از این استراتژی‌های مزیّت‌آفرین، سیستم‌سازی برای فعالیت‌ها در بستر سازمان است.
پیشرفت تکنولوژی، نیاز به سیستم‌های جدید و متنوّع را در سازمان‌ها افزایش داده است؛ سیستم‌هایی تاثیرگذار و چابُک، که قابلیتِ انطباق با جامعه‌ی نوین را داشته باشند. در اینجا تلاش می‌شود به اختصار، فرایند طراحی سیستم‌ها، ذکر و شرح داده شود:
- طراحی: در این مرحله، به طراحی مدل توجیهی و تفصیلی سیستم پرداخته می‌شود.
- استقرار: در این مرحله، اجزای سیستم با وظایف، برنامه‌ها و ابزارهای خود آشنا می‌شود.
- جاریسازی: در این مرحله، برنامه‌های از پیش‌تعیین شده، اجرا می‌گردد.
- پایش: در این مرحله، خطاها، نارسایی‌ها و شکاف‌های وضع موجود با وضع مطلوب، شناسایی و مرتفع می‌گردد.
- بهره‌برداری: در این مرحله، سیستم ورود‌ها(In Put) را به خروجی‌ها(Out Put) تبدیل کرده و ما این خروجی‌ها را مورد استفاده قرار می‌دهیم.
- پایداری: این مرحله، به استمرار روند فعالیت سیستم در صورت انتقال یا جابجاییِ اجتناب‌ناپذیرِ اجزای آن، اشاره دارد.